Bazen bir videoya denk gelirsiniz… Kısa bir an, birkaç saniyelik bir görüntü… Ama o an, içinize saatler sürecek bir sıcaklık bırakır. Bugün sosyal medyada karşıma çıkan bir paylaşım tam da böyleydi. Nevşehir Belediye Başkanı Rasim Arı’nın çocuklarla olan görüntüleri… Öyle süslü, planlı, yapmacık kareler değil. Gerçek, içten, saf ve bizden anlar.

Bir Belediye Başkanından çok, bir mahalle büyüğü gibiydi. Yöresel şivesiyle konuşuyor, çocuklara isimleriyle hitap ediyor, belli ki anılar biriktirmiş. O çocuklar onun gözünde sadece “seçim zamanı hatırlanacak seçmen” değil. Her biriyle ayrı ayrı ilgilenmiş, gülmüş, sohbet etmiş. Hatta içlerinden biri geç gelen babasını şikâyet edince, tereddütsüz telefonu alıp o babayı aramış! ????

Gülümseten kareler bunlar… Ama aynı zamanda içimizi ısıtan, umut veren, “iyi ki” dedirten kareler. Çünkü bugünlerde en çok ihtiyaç duyduğumuz şeylerden biri bu: Yöneticinin halktan kopmadığı, sokakta çocuklarla göz hizasında konuştuğu, resmi koltuğunun ağırlığını değil, insanlığını ön plana çıkardığı bir samimiyet.

Nevşehir’in sokaklarında bir Belediye Başkanı gibi değil, bir abisi, bir dayısı gibi dolaşan Rasim Arı, hepimize bir şeyi yeniden hatırlattı: Sevgi, samimiyet, tebessüm… Yönetmenin en güçlü yanları bunlardır. Bütçeden, projeden, vaatlerden çok daha kalıcıdır insanın kalbine dokunabilmek.

Türkiye’nin dört bir yanında böyle güzel insanların, içten yöneticilerin olması ne büyük şans, ne büyük umut…

İyi ki varsın Rasim Arı. İyi ki bu topraklarda hâlâ “insan gibi insan” dediğimiz güzel insanlar var.

Rasim Arı’nın dilinde protokol yok, soğukluk yok, uzaklık hiç yok. O, halkın arasında yürüyen, çocukların dizine oturduğu, yaşlının elini öpen, esnafla çay içip dert dinleyen biri. “Ben belediye başkanıyım” diye değil, “Ben bu şehrin evladıyım” diyerek dolaşıyor sokak sokak.

Ve bu bir “imaj” değil. Bu, yıllar içinde kurulan güvenin, birikmiş anıların, içten gelen sevginin dışa yansıması.

Nevşehir’in yollarını asfaltla güzelleştirmek kadar, çocuklarının kalbine yol açmak da bir başarıdır. Belediyecilik sadece kaldırım döşemek, park açmak, projeler üretmek değildir. Belediyecilik, çocuğun başını okşarken onu gerçekten önemsemektir. Annesiyle markette karşılaşınca hâl hatır sormaktır. Bakkaldaki deftere yazılan borcun anlamını bilmektir.

Rasim Arı’yı izlerken aslında çocukların gözlerindeki parıltıya bakıyorsunuz. O parıltı, sadece bir başkana değil, bir insana duyulan sevginin yansımasıdır.

Ve bu sevgiyi görmek, işte bu kadar umut verici…

Demek ki hâlâ sokakta gülen yüzler, kalpten konuşan yöneticiler var. Demek ki hâlâ, çocukların başını okşayan eller bu ülkenin dört bir yanında umut yeşertiyor.

Bugün Nevşehir’de bir başkandan çok, bir mahalle büyüğü var. Belki ismi Rasim Arı, ama o aslında bu ülkenin “unutmadığımız” güzel yüzlerinden biri.

Ve hepimiz biliyoruz: Türkiye’nin yarınları, işte bu samimiyetle kurulacak.