Aşk sandığımız şeyin, çoğu zaman birinin eksiklerini tamamlamaya dayandığını fark ettiğimde durup düşündüm: Ben gerçekten bir ilişki mi yaşıyorum, yoksa birini büyütüyor muyum? İtiraf etmesi zor ama çoğumuz, sevgi adı altında duygusal bir ebeveynliğe sürükleniyoruz. Duygularını tanımayan bir partnerin duygusal tercümanı oluyoruz. Kırgınlıklarını anlamak için terapi kitapları okuyor, Hedeflerini hatırlatmak için ona koçluk yapıyoruz. Kendimize sormaya cesaret edemediğimiz soruları onun yerine biz soruyoruz: “Nasılsın?” “Ne istiyorsun?” “Nereye gidiyoruz?” Ama asıl soru şu: Ben bu ilişkide kimim? Bir anne mi? Bir öğretmen mi? Bir çamaşır makinesi mi? Yoksa sadece sevilmek isteyen bir kadın mı? “Man-keeping” diyorlar buna , Türkçesiyle “erkek dadılığı”. Yani bir kadının, partneri olan erkeğin büyümemiş yanlarını üstlenmesi, yönetmesi, iyileştirmeye çalışması... Buna kimi zaman “şefkat” dedik, kimi zaman “fedakârlık”. Ama çoğu zaman sadece “normal” dedik. Artık değil. Artık farkındayız. Kadın olmak, başkalarının hayatını taşımak değil. Bir ilişki kurmak, bir adamı adam etmeye çalışmak değil. Aşk, bir rehabilitasyon merkezi değildir. Biz sevgiye değeriz, ama dadılık yapmadan. Anlatmadan da anlaşılmaya, Sormadan da görülmeye, Gerçek bir eş olmaya geldik. Ve biliyorum ki bu yazıyı okuyan birçok kadın, aynı sessiz yorgunluğu taşıyor içinde. Bu yüzden buradan sesleniyorum: Artık kendimizi feda etmeden, Bir başkasını büyütmeden, Sadece “kadın” olarak kalabileceğimiz ilişkiler istiyoruz. Erkek dadılığı devri kapandı. Ben, kendimi gerçekleştirmeye geldim. Ve biliyorum ki: Yalnızca eşitlik varsa, aşk olur. Aksi sadece, emeğin adı konmamış hâlidir. Çünkü biz yalnızca “kadın” değiliz. Biz, başlı başına bir evreniz. Ve bu evren artık başkasının eksik yanlarını değil, kendi ışığını büyütmek istiyor.