Bazı insanlar var ya...
Çok konuşmazlar.
Küsmez, laf sokmaz, kapıyı çarpıp gitmezler.
Kırılırlar ama “boşver” der geçerler.
Üzülürler, belli etmezler.
Sinirlenirler ama yine gülümsemeye devam ederler.
Herkes onları mutlu sanır, çünkü hep içine atarlar.

Oysa sadece olay çıkmasın diye susuyorlardır.
Tartışmaktan, kendini anlatmaya çalışmaktan yorulmuşlardır.
“Zaten beni anlamayacaklar” deyip geçmeye alışmışlardır.
En çok da “nasıl olsa ben yine affederim” diye diye kendi kalplerini yormuşlardır.

Ama işin aslı şu:
İyi insanların da bir sınırı vardır.
Ve o sınır bir aşıldı mı, geri dönüşü yoktur.

Bir noktadan sonra kırgınlıklar büyür, yorgunluklar ağırlaşır.
Affetmek içinden gelmez artık.
Konu ne olursa olsun, susarlar bu kez.
Ne kavga ederler, ne açıklama yaparlar… sadece giderler. Sessizce.

Ve işte o sessizlik…
Her şeyin bittiğinin en net göstergesidir.
Çünkü gerçekten gitmeyi seçtiklerinde, dönmezler.
Çünkü onlar kolay gitmez…
Ama giderlerse, gerçekten bitmiştir içlerinde bir şeyler.

İyi biri size defalarca anlayış gösteriyorsa,
bu sizin hak ettiğinizden değil… onun kalbinin güzelliğindendir.

Ama lütfen unutmayın:
Hiç kimse sonsuza kadar güçlü duramaz.
Hiç kimse sonsuza kadar susamaz.
En sakin görünen insanların içinde bile sessiz fırtınalar kopar.

O yüzden iyi insanlara kıymayın.

Sadece ses etmiyorlar diye hiçbir şey hissetmediklerini sanmayın.

Bir gün o suskunluk, en sert cevaba dönüşebilir.

Ve o gün geldiğinde…

Gerçekten çok geç olabilir.