Bazı sabahlar diğerlerinden farklıdır. Uyanırsın ama kalkmak gelmez içinden. İçin sıkışır, nedenini bile tam bilmeden. Kalbinin üzerinde görünmeyen bir ağırlık vardır sanki. Sessizlik bile daha sessiz gelir o gün.

Ama yine de kalkarsın.

Kalkarsın çünkü başka çaren yok gibidir.

Ama aslında...

Kalkarsın çünkü içinde hâlâ bir umut vardır. Belki küçücük, belki yorgun ama hâlâ oradadır.

İşte o umudu unutmamak gerek. O minicik kıvılcım, seni bugün de ayakta tutar.

Ve işte tam da bu yüzden:

Kalk.

Giyin.

Ortaya çık.

Ve devam et.

Her şey mükemmel olmak zorunda değil. Bazen sadece adım atmak bile yeterlidir. Bazen yalnızca nefes almak bile bir zaferdir. Çünkü duygular geçer. Hüzün geçer. Endişe geçer. Bugün kötü hissediyorsan, bu da geçecek.

Ama senin içinde taşıdığın güç, o geçici değil.

O seninle birlikte büyüyor.

Hayatın yükü bazen ağır gelir, evet. Bazı günler gülümsemek zor olur. Ama unutma, her adımda biraz daha güçleniyorsun. Belki fark etmiyorsun ama;

Her sabah kalkışında,

Her zorlukta yılmayışında,

Her gözyaşından sonra başını dik tutuşunda...

Sen biraz daha sen oluyorsun.

Kendine yüklenme.

Kendine kızma.

Yavaş ilerlemek de ilerlemektir.

Bazen sadece “Bugün de geçsin yeter.” demek bile kocaman bir cesarettir.

Unutma:

Hayat senden kahramanlık beklemiyor.

Senden sadece devam etmeni istiyor.

Yeniden düşsen bile kalk.

İçin sıkılsa da giyin.

Hayat seni yorsa da dışarı çık.

Çünkü her gün, içinde daha kararlı, daha dirençli bir “sen” doğuyor.

Ve sen...

Sandığından çok daha güçlüsün.