Atatürk’ün çok anlamlı bir sözü vardır:
“Ben halkın seviyesine inmeyeceğim, onlar bizim seviyemize çıkacaklar.”

Bu söz yıllardır kulaklarımda çınlar. Ancak yanlış anlaşılmaya da oldukça açıktır. Çünkü bu ifadede kibir değil; halkın potansiyeline olan inanç vardır. Birlikte yükselme arzusu, birlikte gelişme umudu vardır.

Ne zaman bu sözü duysam, iş dünyası gelir aklıma. Özellikle de bazı markaların kendilerini “ulaşılmaz”, “çok özel” bir konuma yerleştirmeye çalışırken nasıl halktan, yani müşterisinden koptuğunu düşünürüm.

Birçok marka, farklı olacağım derken yapaylaşıyor. Samimiyetini kaybediyor. İmaj yaratacağım derken, aslında var olmayan bir hikâyeyi satmaya çalışıyor. Ama gerçeklikten kopmuş hiçbir marka, uzun vadede ayakta kalamıyor.

Çünkü bir marka, sadece gösterişli reklamlarla, etkileyici sloganlarla yaşayamaz. Ayakta kalmak istiyorsa insanlara dokunması, gerçek bir ihtiyaçla buluşması gerekir. Artık müşteriler, markanın vitriniyle değil, içeriğiyle ilgileniyor.

Bazen görüyorum; henüz yolun başında olan bir marka, öyle yüksekten konuşuyor ki… Sanki kimseye ihtiyacı yokmuş gibi. Sanki onu var eden insanlar değilmiş gibi davranıyor. Oysa markayı değerli kılan, “en iyi” görünmesi değil; en doğru yerde durmasıdır. Müşterisini anlayan, onun hayatına katkı sağlayan her marka zaten farklıdır. Ve bu fark, süslü cümlelerle değil; sade ama içten bir dille kurulur.

Aslında hepimizin biraz daha dürüst olmaya ihtiyacı var. Markaysa marka… Ama önce insan. Kime sesleniyorsak, onunla gerçek bir bağ kurabiliyor muyuz? Hayatına gerçekten değer katabiliyor muyuz? Mesele bu. Yoksa yüksek perdeden konuşmak kolay. Zor olan, ayakları yere basan bir duruş sergileyebilmektir.

Bence bir markanın en büyük sermayesi samimiyetidir.

Ve o samimiyet, müşterinin kalbine dokunduğunda; geri kalan her şey zamanla gelir zaten.

Yeter ki olduğumuzdan farklı görünmeye çalışmayalım.

Yeter ki halkı unutmayalım.

Çünkü marka olmak, en temelde insan olabilmekle başlar.