Ne kadar haklıymış .Bunu vefatından dokuz yıl sonra memlekette pişgirini (peşkir, önlük) asılı görünce bir kez daha anladım.
Uzun süre anneme etek olmuş basma bir kumaş. Çok eskiyince ezilen yerleri artınca iş yaparken kullanmak için pişgir dikmiş anacığım. Rahmetli güneş doğmadan uyanır pişgirini bağlanır hamurunu yoğurur erkenden koyunların bakımını bitirir sobayı yakar çayı demler sıcacık ekmeğini pişirir bizleri o sofranın başında toplar alnına kadar sardığı örtüsünü düzeltirken ;
-Çocuklar gapı pek soğuk der ellerini de sobadaki güğüme dokunarak ısıtırdı.
Pişgiri kış yaz çok kullanırdı. Önünde birde küçük cebi olurdu .Duruma göre ateş için kibrit veya ufak bir çakı olurdu. Çoğunlukla da şeker bulunurdu. Öyle şimdilerde ki gibi kaplı muhafazalı poşetli değil eski bir kağıda sarılmış rengarenk cam boncuklar gibi yuvarlak sorma şekerler. Bağından dönerken pişgirindeki yükle çeşme taşında soluklanırken çeşme başındaki çocuklara;
-men şeker viriyim size… der başına toplar onlar da isteği renkteki şekeri seçerlerdi. O şekerler çok küçükken işin yoğunluğunda anamın bizi oyaladığı da bir yöntemdi .
Anamın pişgirinden neler çıkmazdı ki .Sihirli bir şapka gibiydi. Evdeki kınalı kuzuları için ot bile sıkıştırırdı. Onların hoplaya zıplaya şarına dalarak yediklerini görünce de mutlu olurdu. Anası ölmüş başka koyuna yakılmış kuzusunu da eliyle yedirirdi. Soguk günlerde bazen kucağında eve getirir sarar ısıtırdı.
Eskiden herkesin evinde un damı denilen odalar olurdu .Orda kışlık erzak dokuma çuvallara basılmış unlar duvarda asılı galbur, gözer ve un elekleri olurdu.
Eski bir Türkmen -Yörük geleneği doğan kız çocuklarının eli bereketli olsun diye galbura yatırırlarmış. Beni galbura yatırmış ebem de sığmamışım, gözer getirin demiş .(gözer galburdan hem göz olarak hem de çap olarak biraz daha büyük olandır). Sağından solundan yırtılsa da tamir edilir kullanılır temizlenir duvara asılırdı. Türkülere de konu olmuştur.
Eledim eledim höllük eledim
Aynalı beşikte canan bebek beledim
Büyüttüm besledim asker eyledim
Gitti de gelmedi canan buna ne çare
(Yandı ciğerim canan buna ne çare)
Bir güzel simadır aklımı alan
Âşkın sevdasını canan serime salan
Bizi kınamasın ehl-i din olan
Yandı ciğerim canan buna ne çare
(Gitti de gelmedi canan buna ne çare)
Anadolu kadını konu komşusuna kıymet verdiği gibi kullandığı eşyasına da kıymet verirdi. Kimbilir belki vefa gereğiydi hepsine takılan isimler. O yüzden geri dönüşümün alasını yaparlardı .
Su taşırlar elde çamaşır yıkarlar hamur yoğurur ekmek yaparlar ,bağ bahçe işleri hayvanların bakımı çocukların büyütülmesi hepsini yaparlar hep mutlu ve mütebessim olurlardı .
Sahi şimdi nerde o anneler …
(Babamla uykusuz gecelerde anneme dair hatıralar …)
Sizlere daha iyi hizmet sunabilmek adına sitemizde çerez konumlandırmaktayız. Kişisel verileriniz, KVKK ve GDPR
kapsamında toplanıp işlenir. Sitemizi kullanarak, çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız.
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.
SAHİ ŞİMDİ NERDE O ANNELER …
En Çok Okunan Haberler