ÇANKIRI’DA ENGELLİ OLMAK

Çankırı Engelliler Derneği (ÇEN-DER), 1999 yılında kurulmuş ve bugüne kadar Çankırı’mızdaki engelli kardeşlerimize destek olmaya çalışan bir dernektir. Pandemi nedeniyle son 2 yıldır faaliyetlerimize ara vermek zorunda kaldık, bu sene Ramazan ayında da geçen yıl olduğu gibi sadece yardımsever halkımızın destekleriyle Çankırı esnafımızdan temin ettiğimiz erzak çeklerini gerçek ihtiyaç sahiplerine ulaştırıyoruz.

Olay 18  : Başkanım size gelen destekler yardımlar yeterli oluyor mu?

S.Deveci: Bize gelen yardımların çoğu yardımsever esnaflarımızdan, iş adamlarımızdan ve halkımızdan geliyordu ancak Pandemi nedeniyle hepsinin işlerinde ciddi oranda azalma oldu, birçok esnafımız işyerini kapattı. Bu da bize gelen yardım ve desteklerin azalmasına neden oldu. Dernek olduğumuz için devlet desteği alamıyoruz, sadece bireysel başvurularda Sosyal Dayanışma ve Yardımlaşma Vakfı bazı üyelerimize bireysel olarak yardımcı oldu ama dernek olarak bir yardım alamıyoruz.

İş adamlarımızdan, esnaflarımızdan, duyarlı Çankırı halkımızdan gelen maddi ve manevi desteklerle Çankırı genelinde 2014 verilerine göre il, ilçe, belde ve köylerimizde bulunan 5 bin 811 engelli kader arkadaşımıza ortopedik malzeme yardımı, medikal malzeme yardımı, Ramazanda gıda yardımları, kış gününde yakacak yardımı yapıyoruz.

Bir engellimiz Sosyal Yardımlaşma Vakfı’na ya da Belediye’ye gittiği zaman o Vakıf da o Belediye de o engelli vatandaşımızın ihtiyacını gidermek zorunda. Burada biz devreye girip yardımseverlerden aldığımız yardımlarla o engelli kader arkadaşımızın sıkıntısını gidermiş oluyoruz. Bu şekilde devletimize de katkı sağlamış oluyoruz, aynı zamanda devletle engelli kader arkadaşımızın arasında bir köprü görevi yapıyoruz.

Halen Çankırı’da Görme Engelliler, İşitme Engelliler, Zihinsel Engelliler ve Ortopedik Engelliler olmak üzere 4 engelli grubunu temsil eden tek derneğiz. Son yıllarda Kalp, Böbrek, Tansiyon gibi iç hastalıklarını kapsayan bir engelli grubu daha eklenmesiyle toplamda 5 grup oldu. Bu grupla birlikte toplam engelli sayımızın çok daha fazla artış gösterdiğine inanıyorum.

Olay 18  : Bu araştırmaları nasıl yapıyorsunuz? Bir de derneğinize üye olmak için gerekli şartlar neler?

S.Deveci: Araştırmaları Çankırı il merkezi, 11 ilçe, 3 belde ve 376 köyün tamamını tek tek dolaşıp, kapı kapı çalmak suretiyle yapıyoruz. Pandemi sonrası inşallah geniş çaplı bir çalışmayla bir güncelleme daha yaparak Çankırı’mızdaki toplam engelli sayısını net bir şekilde ortaya koymayı hedefliyoruz. Üyelik için de engelli kardeşlerimizin dernek üyelik formunu doldurup 1 kimlik fotokopisi ve 1 vesikalık fotoğraf vermeleri yeterli oluyor. Yıllık üyelik aidatımız ise 24 TL gibi temsili bir rakamdır. Ancak bu 24 TL veren engelli kardeşlerimiz 150 liralık 1 çift koltuk değneğini, 850 liralık tekerlekli sandalyeyi ya da 5 bin 800 liralık akülü arabayı alma hakkına sahip oluyor.

Çankırı’daki engelli sayısını araştırırken neden bu kadar engellimiz olduğunu da araştırdık. Sonuçlar hiç iç açıcı değildi. Çoğunlukla akraba evlilikleri sonucunda bu sayının arttığını gördük. İkinci neden hamilelik döneminde sağlık kuruluşuna gitmeden kullanılan yanlış ilaç ve tedaviler, üçüncü neden ise yine sağlık kuruluşunda değil de evde ehliyetsiz kişilerce yaptırılan doğumlarda meydana gelen kol, bacak ve kalça çıkıkları olduğunu tespit ettik.

Olay 18  : Yardımları nasıl toplayıp neye göre dağıtıyorsunuz? Çankırı’daki, il dışındaki ve yurt dışındaki hemşerilerimizin olaya bakışları nasıl?

S.Deveci: Bize gelen talepleri değerlendiriyoruz, listeliyoruz, talep sahiplerini iyice araştırıyoruz, gerçek ihtiyaç sahiplerini tespit ederek ona göre listemize yazıyoruz. Bu çok önemli çünkü araştırmadan yardım etmeye kalkarsak bu işin altından kalkamayız. Yardım toplamaya gelince aramızda gönüllü ekip kurduk, Bursa, İzmit, İstanbul, Adapazarı gibi birçok illere gittik ve ilk önce Çankırılılar Derneklerini bulduk, Çankırı’lı hemşerilerimizi bulduk ve yardımlarımızı bu şekilde topladık. Bu çalışmalarımızın sonucunda da evinden dışarı çıkamayan engelli kardeşlerimizin çoğunun dışarıya çıkmalarını sağladık.

Bu sefer Belediye ile karşı karşıya geldik, çünkü engelli arabalarının gidebileceği yollar ve kaldırımlar bozuktu. Yıllardır evinden dışarı çıkamayan engelli kardeşlerimiz dışarı çıkmaya başladığı zaman ne kaldırımlardan ne de yollardan geçemediler. Bunu o zamanki Belediye Başkanımızla konuştuk ama maalesef yaklaşık 8 yılımız bunun tartışmasıyla geçti. Sonrasında geçici birtakım çözümler üretildi ama onlar da yeterli olmadı. Mevcut Belediye Başkanımızla da konuyu birçok kereler görüştük ama maalesef Çankırı’da engellilerin sorunları çözülemiyor.

Olay 18  : Başkanım Valilikten, Belediyeden yani kısacası devletten beklentileriniz neler?

S.Deveci: Biz devletten maddi destek beklemiyoruz, bizim sorun ve sıkıntılarımızı çözsünler bu bize yeter. Dernekler, federasyonlar işin maddi kısmını çözüyorlar zaten. Bizim de herkes gibi yaşama hakkımız var, devletimiz kanunları çıkartmış ama denetlemeler yapılmıyor. Yeni yapılan binaların engellilere uygun yapılması gerekirken bunu kimse denetlemiyor, dolayısıyla kanunlara uyulmuyor.

Biz engelli bir vatandaşın evinden çok rahat bir şekilde çıkıp elektrik faturasını rahatça ödeyebilmesini istiyoruz. Kamu kurumları ve bankalardaki işlerini çok rahat bir şekilde halledebilmesini istiyoruz. Parklarda ve bahçelerde gezip dolaşabilmesini bu arada tuvalet ihtiyacını da çok rahat görebilmesini istiyoruz. Şehitlere, engellilere, yaşlılara hizmet veren birçok kamu kurumunda ve özel kuruluşlarda bile bir asansör yok, engellilerin kullanabileceği bir tuvalet yok. Biz devletimizin bizler için çıkardığı yasaların uygulanmasını istiyoruz.

Biz bunca yıldır şunu gördük; siz temiz, dürüst, düzenli çalıştığınız zaman Allah’tan başka hiçbir güç size engel olamıyor. Mesela bir geceyarısı beni Kızılırmak veya Çerkeş’ten bir engelli kardeşim arasa ve dese ki “Benim koltuk değneklerim kırıldı, acilen bir çift koltuk değneğine ihtiyacım var.” Sedat bey inanın gözüme uyku girmez, o koltuk değneklerini alırım arabama binerim, yakıtına makıtına bakmam en uzak ilçenin en ücra köyü de olsa oraya giderim ve o engelli kardeşimin sorununa çare olurum, sonra da gelir gönül rahatlığıyla uyurum.

Ben 5 yaşımdayken sağ ayağımı diz üstünden kaybettim, 21 sene koltuk değneğiyle gezdim, şu anda benim ayağım protezdir. Köylerde koltuk değnekleri eskiden tahtadan yapılırdı, çocukken benim koltuk değneklerim kırıldı ve ben 3 gün okula gidemedim. Arkadaşlarımı okula giderken gördüğümde ben 3 gün boyunca ağladım. O zamanlar köy evlerinde tuvaletler dışarıdaydı ve ben tuvalete bile gidemedim o 3 gün boyunca. Ben o günleri yaşadığım için biliyorum, en uzak ilçeden beni arayıp koltuk değneğim kırıldı diyen engelli hacı babam, ben o koltuk değneğini ona götürünceye kadar tuvaletine gidemeyecek, dışarı çıkamayacak, evlatlarımız okullarına gidemeyecek…

Ben bu vesile ile hem ülkemiz genelindeki, hem de Çankırı ilimizdeki bütün engelli kader arkadaşlarımızın 10-16 Mayıs Engelliler haftasını kutluyorum ve bundan sonraki hayatlarında sağlıklı, sıhhatli, mutlu, huzurlu günler geçirmelerini Cenab-ı Allah’tan niyaz ediyorum. İnşallah bu pandemiden kurtulup önümüzdeki yıllarda arkadaşlarımızla, aileleriyle hep beraber güzel faaliyetler yapmak üzere hayırlı Ramazanlar, hayırlı Bayramlar diliyorum.